Eenzaam of niet?

Nieuw tv programma.

Ik las op de site Eenzaam.nl dat een miljoen mensen in Nederland zich sterk eenzaam voelt. Nog eens drie miljoen matig eenzaam. Dat er vrijwel geen verschil in vrouwen en mannen zit en het van alle leeftijden is. En er staan nog veel meer feitjes in het artikel. (artikel lezen: KLIK HIER)

Dan lees je dus dat je misschien wel alleen bent, maar niet alleen staat. Mooi om te weten, maar het helpt je geen bal. 

Gisteren zag ik op tv dat er een nieuw programma komt waarin stellen andere stellen zoeken. Niet voor sex, daar lieten ze geen onduidelijkheid over bestaan.

Maar omdat ze naast hun dagelijks leven geen sociaal leven hadden. Geen vrienden om dingen samen mee te gaan doen of op bezoek te gaan. Elk weekend met z'n tweeën Rummikub spelen verveeld ook snel, om het zo maar te zeggen. En bowlen met z'n tweeën? Hmmm.

Dát zijn dus mensen die zich misschien MATIG eenzaam voelen. Eigenlijk hoor je gelukkig te zijn, je hebt een partner, misschien zelfs wel kids, maar toch mis je iets.

Ik heb dat ook een tijd gehad. Dat we na een hele week werken of werkloos zijn, zo dol graag je huis eens uit wilt in het weekend. 'Zullen we die of die eens bellen?' En dan vragen of bekenden of oude vrienden van vroeger zin hadden om een avondje langs te komen. 

Maar telkens geconfronteerd worden met: nee sorry, we kunnen niet. Dat geeft een heel vervelend gevoel. 

Fochteloërveen, eigen schilderij, geeft me een desolaat gevoel.

Durven toe te geven.

Dat is nog wel een dingetje. Om toe te geven dat je eenzaam bent. Je wordt vaak gezien als een nobody. Tenminste, zo voelt het. 

Of dat terecht is, is maar de vraag. Ik heb een vriendin die al jaren alleen is en die ik zeker niet als zielig zie. Maar ze is dan ook wel iemand die er durft te zijn. 

Dat geld natuurlijk niet voor iedereen. Wanneer je anderen niet zo makkelijk aanspreekt, dan wordt het al snel anders. En dan nog het verschil tussen mijn visie op haar, en haar eigen gevoel over haarzelf. Je voert naar de buitenwereld al snel een show op.

Er zijn ontelbaar veel site's voor contacten, voor heuse relaties, voor vriendschapsrelaties. 

En ik ken diverse mensen die op deze manier een levenspartner hebben gevonden. Maar je moet maar durven. Is het niet opgeprikt om zo iemand te leren kennen? Vertrouw je er op dat de ander goede bedoelingen heeft? 

Of kun je jezelf er over heen zetten en het gewoon doen? Zoals die mensen op tv.

Met een kans op geluk. Hopelijk duurzaam geluk.