Lief zijn

stilstaan

We zijn nu een paar jaar bezig met onze zaak. Twee en een half jaar om precies te zijn. Je hoopt natuurlijk dat het een hit wordt. Dat je bedrijf snel goed gaat lopen al weet je heel goed dat dat in het begin niet zo zal zijn. En hoewel we in het begin daar gedegen rekening mee hielden gaat het toch een beetje onder je huid zitten.

Ik heb nog wel ander werk, maar dat is maar voor 13 uur. Niet veel dus, en die paar uurtjes was in eerste instantie ook de aanleiding om iets voor mezelf te gaan doen. Mijn lief had een fulltime baan waarvan het bedrijf in een overname zat. Dat ging beslist niet lekker en na verloop van tijd hebben ze hem er dan ook uit gewerkt. 

Heel handig voor onze eigen zaak zou je zeggen. Kun je lekker veel werk doen. Alleen mijn ega had een fikse burnout en hoewel hij best veel werk verzette, initiatief nemen was lastig. 

Na ruim een jaar heeft hij weer werk. Heel fijn, hoewel wennen. En de eigen zaak? Dat is nu weer helemaal voor mij. Maar ik merk dat het heel lastig is om mezelf tot werk te zetten. Vooral omdat we niet lijken te groeien. En stilstand is achteruitgang. Al was het maar in je eigen hoofd. 

Ik het mezelf kwalijk. Wanneer ik niets heb gedaan. Wanneer ik niet aan mijn bedrijf heb gewerkt. 

Heb mezelf voor genomen om elke dag iets te doen. Eén ding zeg maar. Op dagen dat ik vrij heb misschien twee dingen. 

Niet te veel willen in één keer. Soms is er een reden waarom ik niet aan een klusje toekom. En de laatste tijd zijn er veel redenen geweest. Ik heb bijvoorbeeld een kaakoperatie met veel complicaties gehad. al die pijn ontnam mij de wil en moed om iets te doen. 

De laatste week heb ik het gevoel dat de pijn, met ups en downs, langzaam minder wordt. Wanneer ik me te druk maak, doe ik een stap terug. Goede lessen zijn dat. 

Om me zelf te leren aardig te zijn voor mezelf. 

En ook om mezelf niet meer dan één ding op te leggen. Eén klus. 

En wanneer het niet lukt? Dan geen klus. Morgen weer.