Laatst hoorde ik iemand zeggen: Je gelukkig voelen is een keuze.
Daar slaan ze nou de spijker op z'n kop, dacht ik. Kun jij het mooie in het leven zien? Of blijf je hangen in jouw ongeluk.
Een pas overleden vriend van mij had zo'n kreet: HET IS ZOALS HET IS. Daarmee gaf ook hij aan: je kunt wel moeilijk doen, je kunt je wel het slachtoffer voelen, maar de wereld of jouw situatie verander je niet zomaar. Het is zoals het is, neem het en maak er iets moois van. Kijk naar wat je wel hebt, naar iets moois in de natuur, of maak je avond gezellig met kaarsjes, een glaasje wijn, wat lekkers erbij en een mooie film of iets anders wat je graag doet. Ook al ben je alleen.
Afijn, ik weet natuurlijk ook wel dat dit niet voor iedereen zo werkt. Wanneer je depressief bent doet je hoofd iets met jou waardoor je het gewoon niet meer ziet. Wanneer je financiële situatie ernstig in het slop zit, wordt het ook niet gezelliger. Dat flesje wijn moet je dan noodgedwongen over slaan. Maar ik heb het nu over de middenmoot, de grootste groep mensen die zich oké redden in de wereld en dan blijkbaar ineens geen aandacht krijgen.
 |
Dat is waar ik me zo aan stoor: mensen die zichzelf het slachtoffer maken.
Kijk naar die hele zwarte pieten discussie. Zelfs nu veel steden, na zorgvuldig overleg en plannen, een nieuwe koers varen met roetveeg of regenboog pieten, wil het bij hele volksstammen nog niet landen. Het is blijkbaar niet goed genoeg. Waar gaat het dan nu om? Het lijkt alsof men eigenlijk helemaal niet wil dat de dingen beter gaan, want dan heb je niets meer te klagen.
Daar word ik nou zo moe van.
Mensen voelen zich gekwetst, gaan op hun achterste benen staan, willen een behandeling op maat. En de omstanders, de mensen met wie ze te maken hebben voelen zich aangesproken. Of je het nu al met de persoon eens bent of niet, je kunt bijna niet anders dan toegeven aan de zoveelste wens, want anders wordt je als koud, gevoelloos of zelfs racistisch gezien.
Wie kent niet die berichten op facebook: Als jij ook van je dochter / zoon / zus..... houdt like en deel dit dan. / Deel dit bericht wanneer je om iemand met kanker geeft. Of nog erger: JIJ BENT VOOR MIJ HEEL SPECIAAL. WANNEER IK OOK SPECIAAL VOOR JOU BEN, ZET DIT DAN OP JE TIJDLIJN EN TAG MIJ.
Elke keer wanneer ik dit zie kan ik wel gillen. Wat is dit met mensen? Dat ze zo gepamperd moeten worden? Dat ze erkenning van hun 'zijn' moeten horen?
Nu de hele gender discussie weer. Een vriendin is transgender en ik realiseer me hoe lastig dit op een bepaald moment moet zijn geweest. Maar ze is een prima meid en klaagt nooit over hoe discriminerend ze dit of dat vind.
Een bizar fenomeen vind ik dit. Ik wil heus niet de narigheid van mensen ontkennen. Iemand wiens gezicht ernstig is verbrand en dagelijks wordt nagestaard en gewezen, een soldaat die door onzorgvuldigheid en slecht materiaal (lees bezuinigingen op het verkeerde vlak) zijn benen moet missen. Deze mensen hebben best wat te klagen. En het gekke is dat je het gros van deze mensen niet hoort. Dan blijkt dat het om een enkeling gaat die iets opblaast.
Het is blijkbaar belangrijker om te lopen schreeuwen en aandacht te krijgen dan om aandacht te geven en op zoek te gaan naar dat wat je gelukkig maakt.
Iemand die aangeeft gelukkig te zijn zegt dat vaak niet omdat er niets verkeerd is in zijn leven, maar om zijn vermogen om het goede te zien en daarvan te genieten.
Reacties
Een reactie posten